Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 04.03.2008 r. (sygn. akt IV CSK 453/07) stwierdził na tle sprawy o odszkodowanie w związku z błędem w leczeniu, że art. 419 kc (obecnie chodzi o art. 417 ze zn. 2 kc), że przepis ten odnosi się także do działań funkcjonariuszy niemających charakteru władczego (w tym konkretnym przypadku lekarzy). Pozwala on na przyznanie w wyjątkowych wypadkach odszkodowania mimo braku winy funkcjonariusza i mimo braku adekwatnego związku przyczynowego między jego działaniem a szkodą, jeśli istnieje między nimi więź kauzalna.

Powyższy wyrok zapadł na tle sprawy o odszkodowanie chłopca, który w wieku 12 lat uległ wypadkowi podczas zabawy petardą. W wyniku wybuchu doszło do uszkodzenia oka. W chwili obecnej chłopiec nie widzi na to oko. Bezpośrednio po zdarzeniu trafił do szpitala, gdzie zrobiono mu rentgen oczodołu. Zdjęcie nie wykazało obecności ciała obcego. Potem prowadzono leczenie m.in. operowano chłopca w celu usunięcia zaćmy i wszczepiono mu sztuczną soczewkę. Wówczas też przeprowadzono badania USG, które również nie wykazały obecności ciała obcego w oku. Po około 10 miesiącach od wypadku chłopcu odkleiła się siatkówka. Wówczas to chłopiec trafił do zagranicznej kliniki, gdzie wykryto i usunięto z oka kawałek czerwonego plastiku. Rodzice chłopca wystąpili przeciwko Skarbowi Państwa z roszczeniem o odszkodowanie za koszty leczenia oraz zadośćuczynienie za doznaną przez niego krzywdę. Ich zarzut sprowadzał się do tego, że lekarze popełnili błąd w diagnozie i nie wykonali wszystkich niezbędnych badań, w tym tomografii, które pozwoliłyby na wykrycie ciała obcego w oku. W trakcie procesu przeprowadzono dowód z opinii biegłych okulistów, którzy stwierdzili, że lekarze zajmujący się chłopcem nie popełnili błędu. Ich zdaniem, nie wiadomo, czy wykonanie tomografii i USG miałoby wpływ na przebieg leczenia, a wykrycie ciała obcego niemetalicznego jest bardzo trudne także dziś. Sądy obu instancji oddaliły powództwo. Skarga kasacyjna oparta była na zarzucie naruszenia art. 419 kc (obecnie art. 417 ze zn. 2 kc), pozwalający osobie, która wskutek wykonywania czynności przez funkcjonariusza państwowego doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, żądać odszkodowania także wówczas, gdy funkcjonariusz nie naruszył prawa, nie można mu przypisać winy, ale w danych okolicznościach wymagają tego zasady współżycia społecznego.